بسم الله نور
دلم نیامد ننویسم...آدم وقتی میداند کسی میخواند با شوق می نویسد.البته که بیشتر نوشته های من اینجا با فرض این بوده که کسی نمی خواند…
خب بگذریم.
برای سال نو مطلب دیگری خواهم نوشت.
اما شاید یک روز لینک اینجا را در اختیار افراد بیشتری قرار دادم.
دیگر انقدر خودمانی و جالب و ساکت نیست ولی زیبا می شود،اذین می بندمش،خوب می شود،سر و سامان می گیرد.شاید خودم هم آن موقع سر و سامان گرفته باشم.
دیگر سخنی نیست،فقط نمیدانم پیشامدهای کنوونی تقدیر است،توفیق است،چیست؟هر چه هست...
باید به خود جرات داد...
